Tajlandia to idealne miejsce na podróż z dziećmi. Miejscowi są bardzo serdeczni widząc maluchy, które stają się przepustką do wielu przywilejów. Wyjeżdżając na wakacje chcieliśmy trochę zobaczyć, a także odpocząć w rajskich okolicznościach. Zdecydowaliśmy się odwiedzić Bangkok i dwie tajskie wyspy, a w Malezji zobaczyć stolicę oraz kulinarną Mekkę - półwysep Penang.

Gdy wylądowaliśmy na lotnisku w Bangkoku, zmęczeni po 12-godzinnym locie z dziećmi, naszym oczom ukazał się nieprzebrany tłum, czekający na odprawę paszportową. Na oko kolejne 2 godziny czekania. Wtem podeszła do nas urzędniczka i poprowadziła do specjalnego okienka przeznaczonego dla osób starszych, niepełnosprawnych i podróżnych z dziećmi. Formalności nie zajęły dłużej niż 15 minut.

Wakacje wypadły pod koniec listopada. Za oknem ciapa i szaruga. Decyzja o kupnie biletów do Bangkoku była spontaniczna.

Cena lotu w dwie strony na osobę to około 1900 zł.

Lecimy w piątkę, ale za najmłodszego, 11-miesięcznego pasażera, płacimy symbolicznie. Zdecydowaliśmy się na 4-tygodniowy pobyt. Wszystko organizowaliśmy samodzielnie. Podróżując we dwójkę zwykle rezerwujemy pierwszy nocleg po lądowaniu i ostatni przed wylotem, a całą resztę zapełniamy na bieżąco, modyfikując na żywo plan podróży. To jednak nasz pierwszy azjatycki wyjazd w takim składzie (5-letnia Kaja, 3-letni Mateusz i 11-miesięczny Samuel oraz my). Nie chcemy tułać się z dziećmi i plecakiem* w poszukiwaniu noclegów, dlatego większość zarezerwowaliśmy przed wyjazdem, korzystając głównie ze strony booking.com.

W Bangkoku nocowaliśmy w hotelu City Suite, który śmiało mogę polecić http://www.bangkoksuite.com . Znajduje się kawałek od centrum. Dobry stosunek umiarkowanej ceny do standardu. Za rodzinny (trzyosobowy) pokój płaciliśmy ok. 120 pln.

Zaczynamy od dwudniowego pobytu w Bangkoku. Chcieliśmy spać w bezpiecznej odległości od serca tego głośnego miasta.

Pierwszego wieczoru włóczymy się po China Town i ulicach stolicy, która bardzo przypada nam do gustu. Nie mniejszą atrakcją są nasze dzieci, dla miejscowych. Trzeba pamiętać, że Tajowie uwielbiają dzieci, a na punkcie egzotycznych, jasnowłosych, mają po prostu świra. To bardzo pozytywne zachowania, choć może czasem dość wylewne. Patrząc na nasze pociechy powiem, że do sławy łatwo się przyzwyczaić.

Gdy w porze kolacji trafiliśmy do popularnej wśród mieszkańców restauracji, sporo grup czekało na stolik. Kelnerka posadziła nas przy pierwszym, który się zwolnił, zupełnie poza kolejnością. Nie mam wątpliwości, że to za sprawą naszych pociech.

Moje małe marzenie, by spokojnie zjeść obiad w czasie wakacji z trójką dzieci ziściło się właśnie w Tajlandii. Tam kelnerki z radością wyciągały ręce do malucha, gotowe się nim zająć. Każda z kobiet robiła to z wielkim uśmiechem. I za darmo.

TIP: Dobrym sposobem na zwiedzanie Bangkoku dla tych, którym się nie spieszy i lubią jeździć tuk-tukiem (my uwielbiamy!) jest dogadanie się z którymś kierowcą. On jest gotów wozić po mieście przez pół dnia za 5 zł, w zamian za to, że zgodzimy się odwiedzić sklep z pamiątkami; bez deklaracji kupowania. My zaprzyjaźniliśmy się z kierowcą tuk-tuka spod hotelu.

W Bangkoku odwiedziliśmy Safari World www.safariworld.com. Mimo oporów z mojej strony zobaczyliśmy tresurę słoni. Zwierzaki, choć robią imponujące rzeczy, z pewnością nie do tego zostały stworzone. Są traktowane w brutalny sposób. Z kolei delfiny na swoim pokazie zdawały się bawić wyśmienicie. Kaja stwierdziła, że słonie nie były szczęśliwe, a delfiny tak. Samo safari, czyli przejazd między dzikimi zwierzętami w autobusie nie było aż tak widowiskowe. Było dość zabawnie zobaczyć sarny, jelenie i bociany w roli egzotycznych zwierząt. Były też ospałe tygrysy bengalskie i mnóstwo innych zwierząt, jak to w ZOO.

UWAGA: W Tajlandii w wielu miejscach zwierzęta wykorzystuje się, by zarabiać dzięki nim na turystach. Jednak często traktowane są bez szacunku. Dlatego po doświadczeniach z tresurą słoni staraliśmy się już unikać sytuacji, w których przyczynialibyśmy się do tego procederu.

Po Bangkoku poruszaliśmy się również taksówkami.

TIP: Ceny należy negocjować, bo kierowcy zawyżają je nawet o 100%. Ale gdy schodzimy do poziomu zbliżonego do tajskiego standardu okazuje się, że za długi kurs, trwający 50 minut, zapłacimy 30 pln.

Odwiedziny w Wielkim Pałacu zaplanowaliśmy na dzień przed powrotem do Europy. Jednak z powodu upałów i ogromnej niechęci dzieci do czekania w długaśnej kolejce po bilety, musieliśmy zmienić plany. To jeden z tych momentów, które trudno mi przełknąć, jednak w takich sytuacjach komfort dzieci jest ponad największe atrakcje świata. Mamy przynajmniej mocny argument za tym, żeby choć raz jeszcze wybrać się do Bangkoku.

Poszliśmy więc zobaczyć nieco mniej oblegany, ale także piękny kompleks świątynny Wat Pho, z Odpoczywającym (Śpiącym) Buddą w roli głównej atrakcji (przeszło 40-metrowej długości posąg leżącego Buddy). Cały kompleks wzbudził zachwyt zarówno małych jak i dużych (choć często zachwycały nas różne rzeczy;).

TIP: Nie wierzcie ulicznym przedstawicielom agencji i turystycznym naganiaczom. Kłamią w żywe oczy, by tylko pozyskać klienta. Gdy szliśmy w kierunku Wat Pho spytałam agentki sprzedającej inne wycieczki, jak to daleko. Ona stwierdziła, żebyśmy nawet się tam nie wybierali, bo dziś wszystko zamknięte (kłamstwo). Następny samozwańczy informator polecił wziąć taksówkę, bo to kawał drogi. A byliśmy w odległości 500 m od celu.

TAJLANDIA WYSPA KOH YAO NOI, CZYLI ŚWIĘTY SPOKÓJ

Z Bangkoku lecieliśmy do Krabi liniami Air Asia airasia.com. Cena biletu to ok. 80 zł za pasażea powyżej 2 roku życia. Te linie oferują niekiedy bardzo korzystne ceny. Z lotniska wzięliśmy taksówkę do przystani Talean Pier, stamtąd łódką przeprawiliśmy się na wyspę (kursują od 9.00-17.30).

Koh Yao Noi leży przy zachodnim wybrzeżu Tajlandii. Na wyspie można znaleźć domki o różnych standardach, od typowo niskobudżetowych chatek, po luksusowe hacjendy. Nasz wybór to Pasai Lodge Beach. Ten bungalow znalazłam na booking.com przed wyjazdem. Zależało mi przede wszystkim na klimatyzacji. I nie chodziło nawet tak bardzo o ucieczkę od upałów, ale od komarów. Na miejscu okazało się, że mogliśmy w tej cenie znaleźć atrakcyjniejszy nocleg. Pozostawało cieszyć się z przyjaznych właścicieli domku i korzystać z uroku wyspy.

TIP: Jeśli wybieracie się na wakacje poza sezonem (niezależnie od kierunku), warto zabezpieczyć się na pierwszą noc, a później na spokojnie poszukać tego, co naprawdę wam odpowiada.

O tej porze roku na wyspie nie było wielu turystów. Plaże najczęściej mieliśmy na wyłączność. Restauracje tuż pod nosem. Tajowie potrafią gotować. Trzeba uważać z pikantnością, bo jak mówią, że coś jest ostre, to nawet dla miłośników wyostrzonych smaków jest to wyzwanie. Nasze dzieci, zwykle otwarte na kulinarne nowości, nie mogły się przekonać do nowych smaków, mimo że wybieraliśmy te łagodne. Myślę, że problem tkwił w ogromnej ilości sosu. Przez większą część wyprawy żywiły się ryżem i kurczakiem. Kurczak z przydrożnego straganu, jak za starych dobrych czasów miał, może nie uwierzycie, smak kurczaka. Taki zwykły ptak z podwórka, bez sterydów.

Jedzenie ze straganów ulicznych jest bezpieczne, żadne z naszej piątki nie przeżywało sensacji żołądkowych. Właściciel domku, w którym mieszkaliśmy, sprezentował Samuelowi tyczkę trzciny nadzianą sticky rice. Od tej pory była to nasza ulubiona przekąska. Nie udało nam się jej już kupić w tej postaci, ale na straganach panie pakowały go po prostu do woreczka. Sticky rice to ryż ugotowany w taki sposób, że jest lepki, ale ziarenka nie są rozgotowane. Bardzo fajnie się go zajada. Inny dziecięcy smakołyk to tradycyjny deser tajski - mango z syropem kokosowym i ze sticky rice;) No i jeszcze koktajlowa uczta ze świeżych owoców.

NA BEZLUDNYCH WYSPACH

Wynajem łodzi to ok. 150 pln, stargowaliśmy do 110 pln. Mieliśmy ją na wyłączność; jeśli dołączamy do większej grupy, cena rozkłada się na uczestników.

Z Koh Yao Noi wybraliśmy się tradycyjną łodzią long tale boat na podbój pięciu rajskich, bezludnych wysp. Było cudnie. Dzieci pluskały się w wodzie, my na zmianę nurkowaliśmy w maskach. I chłonęliśmy turkusowe przestrzenie. Urocza wycieczka, przyjazny pan Tai, jego uśmiech (chyba) za darmo, a w cenie wycieczki kosz owoców.

Myślę, że koszty pobytu w Tajlandii można w przybliżeniu porównać do kosztów pobytu w Polsce minus ok.15-20%. Nie jest super tanio, ale również nie zabójczo drogo.

TIP: Tajlandia to kraj o wysokim podatku "od bycia turystą". Obniżyć koszty można jedząc w lokalnych barach, równie smacznie, a w dodatku w autentycznym otoczeniu. Ceny w takich przybytkach są nawet czterokrotnie niższe niż w turystycznych odpowiednikach.

Innego dnia, chcąc lepiej poznać wyspę, zrobiliśmy sobie wycieczkę skuterem. Przed wyjazdem na wakacje zmartwiłam się, że z tej "azjatyckiej" atrakcji ze względu na liczebność naszej ekipy będziemy musieli zrezygnować. Jednak bez problemu znaleźliśmy w wypożyczalni skuter na miarę naszych potrzeb. Dospawana przyczepka z pewnością nie przeszłaby testów bezpieczeństwa UE, ale zachowując rozsądną prędkość pomykaliśmy po wyspie ku wielkiej uciesze dzieciaków.

Czas na wyspie upływał nam na spacerach, wycieczkach, kąpielach, bujaniu w hamaku i zabawach na piasku. Tak minęły cztery dni i ruszyliśmy dalej. Tym razem w kierunku Malezji.

MALEZJA NA DYSTANS

Z Koh Yao Noi udaliśmy się łodzią do przystani w Phuket, przy Canal Resort. Stamtąd wzięliśmy taksówkę (ok.40 pln) na lotnisko i odlecieliśmy do Kuala Lumpur. Koszt biletu to ok. 150 pln za osobę. Z lotniska w KL do centrum miasta dotarliśmy autobusem.

Niewielki dystans w przestrzeni, a ogromny w mentalności dzieli Tajów od Malajów. Większość mieszkańców Malezji to muzułmanie. Wraz z przekroczeniem granicy skończyły się szerokie uśmiechy. Staliśmy się ciekawostką przyrodniczą do oglądania, ale nie ludźmi, z którymi możnaby nawiązać kontakt.

Pobyt w Kuala Lumpur, stolicy kraju, przewidzieliśmy na trzy dni. Zatrzymaliśmy się w hotelu Chill Inn, zarezerwowanym z wyprzedzeniem. Na stronie booking.com prezentował się przyzwoicie, dobra lokalizacja, przytulne pokoje i bardzo dobre oceny klientów. To w świecie wirtualnym. Jednak rzeczywistość miała się nijak do informacji z internetu. Pokój okazał się norą bez okien. Skajowe, czerwone łóżka stały na dawno nie mytej podłodze, pajęczyny subtelnie dekorowały ściany łazienki (bardzo adekwatny wystrój) wyposażonej w gumową rurkę zamiast prysznica. Kaja stwierdziła, że jeszcze nigdy nie spała w takim pokoju, ale uważa, że jest nawet fajny. Cena 120 zł za dwójkę nie należała do tych najniższych, a standard niestety tak.

Kuala Lumpur, w przeciwieństwie do Bangkoku nas nie zachwyciło. Ale to bardzo indywidualna sprawa. Mimo wielu atrakcji pobyt w tym mieście w upale był dość męczący. Miasto dzieli się na część pełną brudu, gdzie ludzie o naburmuszonych minach mijają się w jakimś zamroczeniu. Drugie oblicze miasta to nowoczesne budowle i wielkie centra handlowe, jak to przy Petronas Tower. Takiego skupiska ekskluzywnych marek nie widziałam chyba nigdy wcześniej. Zupełnie nie nasza półka. Bardziej swojsko czuliśmy się na Petaling Street, czyli uliczkach, gdzie handluje się podróbkami. Jeśli ktoś jest zainteresowany zakupem należy się ostro targować.

Oceanarium znajduje się w centrum handlowym przy Petronas Towers, informacje znajdziecie tu: aquariaklcc.com. Ceny biletów to ok. 50 pln dorośli, ok. 40 pln dzieci od 3-12 roku życia.

Zwiedziliśmy piękny meczet narodowy, odwiedziliśmy oceanarium. Choć jest niewielkie, to bardzo atrakcyjne. Tam dzieci miały okazję m.in. pogłaskać małe rekiny. Zobaczyliśmy wieże Petronas Towers, które zupełnie nie zrobiły wrażenia na dzieciakach. Ale za to spektakl z podświetlanymi fontannami w roli głównej (odbywa się co wieczór o godzinie 20.00 w parku przy wieżach) podobał im się bardzo. Jednak największe odkrycie naszych dzieci w Kuala Lumpur to olbrzymi plac zabaw, w tym samym parku. Następnym razem nie wybrałabym się z dziećmi do tego miasta. To jednak osobisty zatarg, na który złożyło się wiele drobiazgów, więc nie odradzam wizyty.

TIP: W Kuala Lumpur w wielu miejscach nie można płacić kartą.

Przejazd KL – Georgtown kosztuje ok. 40 pln, dziecko siedzące na kolanach nie płaci za bilet. Więcej o biletach autobusowych tu: www.busonlineticket.com/bus-from-kl-to-penang.

Z ulgą wsiedliśmy do autobusu, który przewiózł nas na wyspę Penang, do Georgetown. Standard autobusów w Malezji bardzo przypomina standard polski. Nawet tapicerki miały podobny deseń. Ceny w Malezji też uznaliśmy za dokładnie takie, z jakimi mamy do czynienia w Polsce. Więc jeśli chodzi o planowanie wydatków, wystarczy pomyśleć, ile pieniędzy przeznaczylibyśmy na podobny wyjazd w Polsce i doliczyć koszt biletów lotniczych (nie dotoczy to wyspy Borneo, gdzie ponoć jest dużo drożej).

Kameralne Georgetown po Kuala Lumpur było przyjemną odmianą. Tu daliśmy sobie odrobinę wolności od planowania i szukaliśmy noclegu po przyjeździe na miejsce. Na pierwszą noc dzieci wybrały hostel w starej kamienicy w China Town. Urzekły je piętrowe łóżka i już nie chciały opuścić pokoiku. Przystaliśmy na to, choć warunki sanitarne pozostawiały odrobinę do życzenia.

Cena to 80 pln za pokój. Oczywiście wszystkie chciały spać na górze (a w fazie zasypiania jak jeden mąż zmieniły zdanie). Na kolejne dni naszego pobytu przenieśliśmy się do hotelu Red Inn, również w zaadaptowanej kamienicy w China Town. To był pokój 4 osobowy, z łazienką na korytarzu, cena 120 zł za noc. Upały jakie panowały w tym czasie spowodowały, że szukaliśmy przede wszystkim rozrywek wewnątrz. Tym sposobem trafiliśmy do Muzeum Zabawek, prowadzonego przez handlarza antykami zafascynowanego starymi zabawkami. Mam dystans do tego typu miejsc, bo czasem okazują sie zbiorowiskiem rupieci. Tu jednak wróciły wspomnienia z dzieciństwa, a eksponaty z początku XX wieku zafascynowały również dzieci. Są tam stare modele samochodów, pociągów, lalek, robotów i mnóstwo innych zabawek, które, w większości, dzieci mogą brać do ręki by sprawdzić, jak smakowała zabawa 100 lat wcześniej (bilety dorośli ok. 6 pln, dzieci ok. 3 pln).

Innym interesującym również dla dzieci miejscem było muzeum fotografii oraz 3D Trick Art Museum www.penangtrickart.com.

Wieczorami wypuszczaliśmy się na gastronomiczne wycieczki. Jest mnóstwo barów, w których można wybierać malezyjskie „tapas“, niewielkie porcje miejscowych przysmaków.

Niektóre bary i restauracje mają również menu po angielsku, zwykle jest tam drożej, a niekoniecznie smaczniej. Dzieci były chętne do próbowania potraw z makaronem, czy smażonych w grubym cieście „niespodzianek“.

Kolejną atrakcją Georgetown jest wyszukiwanie murali, z których słynie miasto. Nie jest to wielką sztuką, bo można zaopatrzeć się w mapkę, na której zaznaczone są miejsca z malowidłami. W żadnym razie nie umniejszyło to przyjemności "zdobywania" kolejnych murali.

Dojazd do Świątyni Węża autobusem spod Komtaru nr. 302, 401, lub 401E, bilet 2,70 Rm, dzieci w wieku przedszkolnym nie płacą.

Jeden dzień wykorzystaliśmy na odwiedziny w Świątyni Węża. Legenda głosi, że przeszło 100 lat temu pochodzący z Chin mnich spostrzegł, że węże garną się do tego miejsca. Zamiast próbować się ich pozbyć, uznał to za dobrą wróżbę i dał im schronienie. Od tamtej pory żyją w zgodzie z mnichami.